ritje naar griekenland

Maandag 22 september ’14
Zwaar bewolkt dus laten we nog maar een dagje Rome doen. Na de was en Jara uitlaten, gaan we op de fiets naar het station. We weten nu de weg, dus weer die hele steile klim. Jara laten we lekker in de camper met alle ramen open, dat is goed te doen, qua temperatuur. Het station heeft geen loopbrug en je moet gewoon over het spoor naar het volgende perron. Theo wil op het perron springen. In eens hoor ik hem schreeuwen van de pijn. Pijn in zijn kuit. Ik stel voor terug te gaan, zo kun je niet in Rome lopen Maar (eigenwijs als hij is) hij wil perse naar Rome. Het overstappen naar de Metro is een drama. We stappen uit in de wijk Spagna, bij de Spaanse trappen, erg mooi. Theo kan bijna niet lopen. Aan de overkant zit een apotheek, waar we Arnica zalf en pillen en een rekverband kopen. De apotheker verwijst ons naar een publieke 1e hulppost. Een verpleegkundige daar, vraagt wat er is. Ze spreekt amper Engels. Een andere patiënt kan het gelukkig vertalen. Ze kunnen niets doen en adviseren naar een ospedale te gaan. Terug gestrompeld en onderweg in een Italiaanse snackbar, die alleen pasta verkoopt aangedaan. 4 euries voor een bord paste, water is gratis. Smaakte best lekker. Hennie gebeld voor advies en bedankt zus. Maar weer terug met de trein naar Bracciano. Daar aan een politieagent (geen woord Engels natuurlijk)m de weg gevraagd naar het ziekenhuis. Na nog een paar keer vragen uiteindelijk gevonden. Fietsen gaat gelukkig goed. In het ziekenhuis een armoedige 1e hulp waar zeker 10 man voor is en geen loket open. Theo wil niet wachten. Hij is ervan overtuigd dat het een zweepslag is. Terug op de camping effe googelen en ja hoor voor 99% zeker een zweepslag. Advies: NIET LOPEN!!, rust, koelen (nat maandverband in de vriezer werkt perfect) en been hoog. Het paspoort is er ook nog niet. Een van de 2 postbodes van Bracciano is op vakantie dus de ander heeft geen tijd om te bezorgen. Domani, domani, domani…. Volgens de vrouw van de camping morgen even afwachten of er morgen iemand langskomt en anders zelf even naar het postkantoor. Uiteraard na de siësta. Zucht weer die steile helling. We hopen zo dat de pas er morgen is, we zitten nu zo vast. Ook weinig boodschappen meer in huis. Het wordt echt tijd dat weer gaan rijden. Gelukkig kan ik ook gewoon rijden, alleen achteruit inparkeren vind ik nog wel een dingetje.